C. (CAREL) WILLINK 1900 Amsterdam - 1983 Amsterdam Anteaters in a Lansscape

Details

Tussen 1950 en 1962 maakte Carel Willink een reeks van zeventien schilderijen met exotische dieren in een omgeving waar ze niet thuis horen. Een kameel in het park van Versailles, lama’s in een beeldentuin, en deze twee miereneters. Ook voor wie geen verstand heeft van de natuur voelt aan dat er iets niet klopt in de combinatie van de dieren en hun omgeving. De miereneters horen in het regenwoud en niet dit verlaten landschap. De dieren met hun bizarre uiterlijk geven het schilderij een buitenaardse kwaliteit en het is deze onwerkelijke sfeer waar Willink in zijn werk naar zocht. Tekenend voor Willinks perfectionisme is dat er van dit schilderij twee versies bestaan, die slechts in detail verschillen. In dit schilderij, de tweede versie, zijn de miereneters wat kleiner weergegeven en de achtergrond is indrukwekkender en krijgt meer diepte. Dat laatste is altijd een vast bestanddeel van Willinks schilderijen. Een repoussoir rechts, in de vorm van een grote rots, de miereneters op de voorgrond op een hoog punt boven het landschap en achter hen een rivier die de verte in kronkelt. Tussen de rotsen door kijken we de oneindigheid in. In zijn landschappen is er altijd een uitweg aan de horizon, een “escape” noemde Willink dat. Het landschap op dit schilderij bestaat echt: het is te vinden in het Smith Red Tower Park in Oregon, USA . Willink vond het in een aflevering van het tijdschrift National Geographic Magazine. Zoals altijd baseerde hij zijn schilderijen op een enorme verzameling knipsels uit kranten en tijdschriften die hij soms jaren bewaarde. Zelf maakte hij honderden foto’s, van wolkenluchten maar ook van exotische dieren in Artis, om in zijn werk te gebruiken.

Na zijn opleiding in Berlijn, waar Willink onder invloed raakte van het Duits expressionisme, het werk van Wassily Kandinsky en het constructivisme, maakte hij volledig abstracte schilderijen. Terug in Nederland experimenteerde Willink met kubisme en futurisme en werkte in een stijl die verwant was met die van de Franse kubist Fernand Léger. Langzamerhand drong het besef door dat experimentele kunststromingen steeds veranderden en erg aan mode onderhevig waren. Om kunst voor de eeuwigheid te scheppen ontwikkelde Willink zijn tijdloze hyperrealistische schilderstijl, op basis van de traditionele schildertechniek, met enorme precisie en technische perfectie. In Italië maakte hij kennis met het werk van de surrealistische schilder Giorgio de Chirico wiens vervreemdende lege pleinen Willink sterk beïnvloeden. Verlaten straten, pleinen, parken en vlakten werden Willinks handelsmerk. Zijn stijl werd nu gerekend tot het magisch realisme, maar Willink zei: “Zelf voel ik me helemaal geen magisch realist, ook geen surrealist: mijn kunst is meer “imaginair” realisme. De uit de verbeelding geschilderde werkelijkheid”. In een interview zei hij aan het eind van zijn leven nog: “De kern van mijn werk is een dodelijke verliefdheid op de realiteit. Met verliefde, nieuwe ogen naar een oude afgekloven werkelijkheid zien, mij daarop bezinnen en die dan ombuigen naar mijn eigen persoonlijke realiteit”. Tijdens de oorlog begon hij met het maken van portretten. Zijn precieze, realistische stijl maakte hem, tot zijn dood, de meest gevraagde en duurste portretschilder van Nederland. Talloze beroemdheden en rijke zakenmensen werden door hem vereeuwigd. Als een schilderij voltooid was koos Willink altijd zorgvuldig een lijst uit bij de firma W. van Poelgeest, zijn vaste Amsterdamse lijstenmaker. Hij deed dat van 1928 tot aan zijn laatste schilderij in 1982. Schilderij en lijst horen daarom bij elkaar.