I.L. (ISAAC) ISRAELS 1865 Amsterdam - 1934 The Hague Ballet School, London
Oil / Canvas: 54,8 x 75,5 cm
- This artwork can be viewed in our gallery
- Call us for more information: +31 26 361 1876
- World wide shipping available
Details
Isaac Israels twijfelde lang of hij zou terugkeren naar Den Haag na de dood van zijn vader in 1911. Om die beslissing voor zich uit te schuiven verhuisde hij in het voorjaar van 1913 naar Londen. Na lange tijd in Parijs ging hij hier op zoek naar nieuwe onderwerpen. Hij woonde in Morley’s Hotel (dat nu niet meer bestaat) op Trafalgar Square en werkte in een atelier in Fitzroy Street. Een van zijn onderwerpen vond hij in een balletstudio in het centrum van Londen. Het is niet meer te achterhalen waar hij de schetsen maakte voor zijn balletschilderijen. Bekende balletscholen waren in die tijd Stedmans’s Dance Academy, Lila Field Academy en de Espinosa School of Dancing. Deze scholen boden een serieuze professionele opleiding, aan kinderen vanaf een jonge leeftijd. Ballet was populair in Londen aan het begin van de vorige eeuw. Kinderen uit de betere milieus volgden, als onderdeel van hun opvoeding, lessen in ‘fancy dancing’ op zogenaamde ‘stage schools’, waar ze zowel dansen als etiquette leerden. Het ballet had in deze tijd een enorme impuls gekregen, door optredens in Londen van de Ballets Russes van impresario Segej Diaghilev. Hij bestelde nieuwe balletten bij vernieuwende jonge componisten en choreografen en dansers als Vaslav Nijinski en Anna Pavlova werden grote sterren. Het was dan ook geen wonder dat veel jonge mensen een danscarrière ambieerden. Naast de stage schools kwamen er ook steeds meer echte balletscholen, waarop kinderen vanaf jonge leeftijd de ballettechniek op een meer professioneel niveau konden leren. Op een van die scholen werkte Isaac Israels.
Op dit vertederende schilderij zien we de meisjes juist niet bezig met ballet. Ze hebben even pauze, of ze wachten tot de les begint. Ze zitten ontspannen op een rijtje, in verschillende houdingen. Ze komen naar voren tegen een achtergrond van bruintinten in hun verschillend gekleurde oefenoutfits. De barre die achter hun hoofden langsloopt verbindt het geheel. We herkennen in een oogopslag de verschillende karakters van de meisjes, de gezellige kletskous, het dromerige in zichzelf gekeerde meisje, het serieuze kind dat met belangstelling volgt wat de andere danseressen doen. Achter de zittende meisjes, boven de barre, zien we een spiegel waarin we een glimp opvangen van wat er verder in de zaal gebeurt. We zien waar het meisje rechts naar zit te kijken. Het schilderij lijkt een snapshot, de meisjes lijken zich niet bewust van de schilder die tegenover ze zit te schetsen. Het meisje links wordt zelfs deels afgesneden door de lijst, zoals je dat op een foto zou zien. Als een foto lijkt het schilderij een moment, bevroren in de tijd. Israels schilderijen lijken vaak schijnbaar willekeurige momentopnamen uit het dagelijks leven. Hij was een scherp waarnemer van menselijke houdingen en expressie en wist die met enkele virtuoze streken van zijn penseel weer te geven. Uiteindelijk ging het Israels niet om de glamoureuze balletwereld, maar om het weergeven van echte mensen, kinderen in dit geval, die Israels altijd al graag schilderde. Israels balletscènes doen direct denken aan die van zijn oudere collega Edgar Degas (1834-1917), die hij bewonderde. Deze zei: “Ze noemen me een schilder van dansers. Ze begrijpen niet dat, voor mij, de danser een voorwendsel was om mooie stoffen in beweging te schilderen.” Voor Israels waren zijn balletschilderijen een voorwendsel om mensen te observeren en snel en trefzeker hun karakter weer te geven, zoals alleen hij dat kon. Israels maakte in Londen een hele serie schilderijen en aquarellen van jonge meisjes in een balletstudio. We zien de meisjes oefenen aan de barre, we zien ze in de kleedkamer hun kostuums passen en zich voorbereiden op een voorstelling. Op ons schilderij, misschien wel het mooiste uit de serie, zien we ze ontspannen, op een moment dat ze even gewoon kinderen kunnen zijn. Dit schilderij is nooit in het openbaar te zien geweest. De erfgenamen van de eerste eigenaar namen het mee naar Amerika, waar het generaties lang in dezelfde privécollectie is gebleven.
Width: 75,5 cm
Thence by descent. Private collection, U.S.A., since 1929
Over I.L. (ISAAC) ISRAELS
Isaac Israels was the only son of the painter Jozef Israels. The family moved from Amsterdam to The Hague in 1871. Isaac also received his training at the academy at the same time as George Breitner, Floris Verster and Marius Bauer, among others. He was a promising artist from an early age and won awards for his paintings. In the '80s, Isaac specialized in military subjects, an interest he shared with Breitner and Verster. Despite this promising start, he felt his education was not yet complete and went to Amsterdam, where he was accepted into the circle of the Tachtigers. Turbulent city life became the common thread through his work. Between 1887 and 1894, things were quiet around him: few paintings are known from this period. Starting in the mid-1890s, Israels went back to The Hague in the summers where he and his father would paint at the beach. They rented a villa in Scheveningen. His paintings of donkey-riding children were crowd pleasers and are still extremely popular. Israels joked that selling a painting was "the Highest of Arts." His donkey-riding children were eagerly purchased at high prices, and can be considered highlights of his oeuvre for just that reason. Isaac Israels was not only the virtuoso painter of modern (city) life, he was also a gifted portraitist. Especially in the last phase of his life, he commissioned portraits of important Dutchmen. Even in this genre, women remained his favorite subject. All his life he preferred to draw and paint maids, Amsterdam street girls, telephone operators, mannequins in department stores and nude models. His portraits of women are also highlights of his oeuvre, such as of the spy Mata Hari, the first female doctor Aletta Jacobs and the actress Fie Carelsen. Isaac Israels was accustomed to giving a quick characterization of his models. A crisp characterization had to appear on the canvas at once. As such, his best paintings are vivid, spontaneous and struck just right. 'I had an attack of patriotism the other day when I looked out my window to my surprise. Surely the Hollandsche is to my mind the most beautiful thing there is,' Isaac Israels on his way to London from Hamburg to the painter Willem Witsen. That did not prevent him from traveling up and down the continent. Israels always loved to travel. Even as a child, he went to Paris with his parents every year. He made trips to Italy, Spain and North Africa, Switzerland, Spain and Scandinavia to draw and paint. In the 1920s, he even spent some time in the Dutch East Indies. Starting in 1903, Israels had his own studio in Paris, where he found his favorite subjects among fashionable Parisians and was able to immerse himself in the modern art on display there. In the spring of 1913, he traded that city for London, where he had his own studio for a time. Despite all the travel and all the impressions, Israels always remained himself. He was a neighbor to Picasso in Paris, went into town with Kees van Dongen, admired the symbolist Odilon Redon and for a time had one of Vincent van Gogh's Sunflowers on his wall. All these modern impressions, however, did not allow him to be diverted from his laboriously developed path. After his Amsterdam years, his palette became lighter and his subjects more mundane, but he stuck to his virtuoso impressionist style until his death. In 1923 he settled permanently on Koninginnegracht in The Hague, where he had left his father's studio vacant until long after his death.
